Jeśli intryguje Cię puszysty, elegancki kot perski i rozważasz jego zakup, pragnąc zgłębić tajniki tej rasy, trafiłeś idealnie. W poniższym artykule przybliżymy najważniejsze informacje, jakie powinien posiąść przyszły właściciel persa.
Kot perski – wygląd i opis rasy
- Rozmiar: średni
- Sierść: długowłosy
- Kolor: czarny, szynszylowy, kremowy, niebiesko-szary, biały, lilowy, brązowy, czekoladowy, seal
- Wzór: tabbyszylkretowy, tricolor, calicobicolor, tuxedo, van
Kot perski – wzorzec rasy
Koty perskie są zwierzętami o raczej krępej budowie. W ich wyglądzie uwagę przykuwa brachycefalicznie spłaszczony pyszczek. Głowa jest lekko zaokrąglona, dosyć duża, lecz proporcjonalna do reszty tułowia. Czoło opisywane jest jako wypukłe, a podbródek masywny, mocno zarysowany, natomiast szczęka prosta i silna. Charakterystyczne uszy persa nie są za duże, mają zaokrąglone końce i są szeroko rozstawione. Tak samo oczy, położone daleko od siebie sprawiają wrażenie na prawdę sporych. Ich intensywny kolor zazwyczaj dostosowuje się do umaszczenia kota. Nos persa jest płaski, a nozdrza szerokie. Zwierzęta są znane z bujnej kryzy otaczającej głowę, co nadaje im lwi wygląd. Ich wielkość szacuje się na 30-35 cm, a waga wynosi w zależności od wieku 3-7 kg. Większość persów ma solidną budowę z szeroką klatką piersiową. Ich kończyny są krótkie, ale masywnym kośćcu, natomiast łapy spore i okrągłe. Ogon persów nie należy do najdłuższych, jednak długość wynagradza mu bujne owłosienie.
Futro pokrywające zwierzę jest zdecydowanie gęste, długie, błyszczące, podszyte gęstym, miękkim podszerstkiem, przyjemnym w dotyku. Długość sierści to około 10 centymetrów. Obfite futro sprawia, że kot wydaje się znacznie większy niż jest w rzeczywistości. Konkretne umaszczenie persów nie zostało zdefiniowane, istnieje ogrom wariacji kolorystycznych, w jakich mogą występować persy.
Kot perski – charakter
Wygląd kota perskiego jest w pewnym sensie odzwierciedleniem dla jego usposobienia. Rasa jest opisywana jako cicha, spokojna i zrównoważona. Ulubioną rozrywką kotów jest wylegiwanie się na fotelu lub kolanach opiekuna. Pers świetnie dostosowuje się do rytmu życia właścicieli, a także szybko nawiązuje z nimi więź. Nie sposób nie zauważyć, że koty uwielbiają być w centrum uwagi, nie są natomiast nadmiernie nachalne. Pomimo swojego spokojnego charakteru, w kotach wciąż żyje natura drapieżnika, dlatego zadbajmy o odpowiednie przygotowanie dla nich otoczenia zapewniając możliwość wspinania się, zabawy i chowania się w bezpiecznych przestrzeniach. Aby uniknąć zniszczenia mebli, zdecydujmy się na drapak, który jest niezbędny, aby zapewnić pozbycie się obumarłej okrywy pazura. Koty drapiąc, zaznaczają w ten sposób teren, używając gruczołów zapachowych w opuszkach. Koty perskie są całkiem pozbawione agresji, z tego względu nadają się na kompana dla dzieci. Pamiętajmy jednak, aby uprzednio nauczyć najmłodszych delikatnego podejścia do pupila. Persy są także otwarte na poznawanie nowych osób, korzystając z dodatkowych rąk do drapania i pieszczot. Warto wspomnieć, że jest to jedna z najbardziej udomowionych ras kotów, co wpływa na znaczne wygaszenie instynktu łowieckiego. Jako dusze towarzystwa nie mają większego problemu z akceptacją pozostałych zwierząt domowych. Częsta wokalizacja ma zazwyczaj na celu przywołanie uwagi właściciela. Warto zaznaczyć, że należą do bardzo inteligentnych stworzeń, co czasem przeradza się także w upartość.
Kot perski – długość życia
Koty perskie, tak jak inne koty domowe żyją średnio od 12 do 16 lat, w zależności od kondycji i utrzymania.
Kot perski – zdrowie
Jeśli zwrócimy uwagę na właściwą pielęgnację oraz racjonalne żywienie, nasz pers będzie cieszył się zdrowiem. Należy mieć jednak świadomość, że każda rasa jest obciążona różnymi chorobami, dla persów najczęstsze są: wielotorbielowatość nerek, kardiomiopatię przerostową, postępowy zanik siatkówki czy astygmatyzm, który może potrafi doprowadzić do utraty wzroku. Schorzenia te najczęściej są dziedziczne, dlatego zwróćmy szczególną uwagę na hodowlę, z jakiej nabywamy pupila. Profesjonalni hodowcy zapewniają swoim zwierzętom wczesne i regularne badania, a narażone jednostki wykluczają z hodowli. Za wszelką cenę unikajmy nieuczciwych „pseudohodowców”, którzy trudnią się sprzedażą rasowych zwierząt w niskich cenach. Należy mieć świadomość, że zredukowane koszty mają swoje podłoże w niskiej opiece zdrowotnej, słabej jakości karmie i złych warunkach życia zwierząt. Oszczędzając na zakupie zwierzęcia, narażamy się na wydatki związane z przyszłymi licznymi wizytami u lekarza weterynarii. Jeśli chodzi o badania dotyczące chorób dziedzicznych dotyczą one przede wszystkim chorób nerek. Niestety objawy ujawniają się u starszych zwierząt, zatem gen ten może zostać przekazany dalej. Jednak badania ultrasonograficzne umożliwiają wykrycie możliwości choroby już od 10. tygodnia życia, co pozwala na zapobieganie rozprzestrzenianiu się choroby. USG jest także odpowiednim narzędziem przy diagnozie kardiomiopatii przerostowej. Jest to schorzenie nieuleczalne jednak odpowiednio wczesna diagnoza pozwala na podjęcie szybkiego leczenia.
Kot perski – pielęgnacja
Jeśli już zdecydujemy się na zakup persa, miejmy na uwadze, że pielęgnacja tych zwierząt będzie wymagała od nas zdyscyplinowania oraz dużych pokładów cierpliwości. Zdecydowanie nie są to koty dla leniwych, czy uczulonych na sierść. Włosy persów mają szczególną tendencję do kołtunienia, wskazana jest zatem regularna pielęgnacja. W przypadku zaniedbania możemy doprowadzić do dramatycznego stanu, odbijającego się także na psychice kota. Futro zaleca się czesać każdego dnia, używając metalowego grzebienia z długimi i wąsko rozstawionymi ząbkami. Pamiętajmy o delikatności, szarpanie za włosy potrafi zadać kotu sporo bólu i spowodować, że będzie on unikał zabiegów pielęgnacyjnych wykonywanych przez nas. Po każdej takiej pozytywnej sesji nagradzajmy go smakołykiem lub drapaniem. Przy pielęgnacji szczególną uwagę poświęćmy następującym okolicom: pod pachami, w pachwinach i za uszami, tutaj sierść plącze się najbardziej. Sporą uwagę skierujmy także na ogon, gdyż tutaj sierść odrasta najwolniej i w przypadku wyrwania włosów, pozostawimy wyłysione miejsca, które nie będą estetycznie się prezentować. Przy pielęgnacji głowy, nie zapominajmy o codziennym przemywaniu wewnętrznych kącików oczu i dbaniu o okolice nosa.Jeżeli chodzi o mycie, jest ono zalecane tylko w przypadku kotów wystawowych lub za wyraźnym zaleceniem weterynarza. W przypadku dużych zabrudzeń, możemy zastosować suchy szampon, który jest kompromisowym rozwiązaniem, nie niosącym za sobą tak dużego stresu jak pełna kąpiel.
Kot perski – żywienie
Podstawowe zasady żywienia persów nie różnią się od żywienia pozostałych kotów. Uwzględnijmy jednak ich budowę przy zakupie miseczek. Ich płaski pyszczek może utrudnić im pobieranie pokarmu, zdecydujmy się zatem na serwowanie posiłków w płaskich, dużych miseczkach. Miejmy także na uwadze, że koty te są znane ze swojego szczególnego apetytu i potrafią użyć wielu sztuczek, aby namówić opiekuna na dodatkową porcję smakołyków. Są one szczególnie narażone na nadwagę, czemu sprzyja ich mało aktywny tryb życia. Poszukując karmy, przeanalizujmy zawartość biotyny, gdyż ma ona pozytywny wpływ na stan futra naszego pupila. To właśnie ta długa i wyjątkowo gęsta sierść często kumuluje się w przewodzie pokarmowym tworząc kule włosowe. Pamiętajmy, aby zapewnić naszym podopiecznym odpowiednie środki odkłaczające.
Kot perski – szkolenie i wychowanie
Koty perskie są bardzo inteligentne, pomimo spokojnego trybu życia lubią wchodzić w interakcje, szczególnie młode kociaki potrafią okazać się psotnikami. Od początku budowania relacji ze zwierzęciem ważne jest mądre wychowanie. Zapewnijmy kotu poczucie bezpieczeństwa i miłość, ale także konsekwencję, a otrzymamy wymarzonego partnera na długie lata.
Kot perski – cena
Cena kociąt perskich jest zbliżona do ceny innych kotów rasowych i wynosi około 2,5 – 4 tys. zł za kocię z hodowli FPL. Więcej zapłacimy za kotki typowo wystawowe, które wywodzą się z ekskluzywnych linii hodowlanych, za które zapłacimy nawet powyżej 5 tys. Na cenę wpływa także rodzaj umaszczenia. Pamiętajmy, aby zawsze zweryfikować hodowlę, z której zamierzamy zakupić zwierzę. Każdy hodowca rozmnażający koty zobowiązany jest do rejestracji swojej hodowli w WCF. Rejestracja ta daje prawo Zarządowi PZF (Polskiego Związku Felinologicznego) do wystawiania rodowodów dla kociaków urodzonych w hodowli. Wydatki związane z leczeniem chorego pupila w znacznej mierze przewyższą zaoszczędzone na kupnie pieniądze. Dobrą opcją jest także adopcja persa ze schroniska.
Kot perski – historia rasy, ciekawostki
Poznana dotąd historia kotów perskich sięga XVI w., gdy wzmianki o nich pojawiły się na terenie Europy. Uważa się, że przybyły tu z bliskiego Wchodu Największy podziw wzbudzała przede wszystkim długa i gęsta szata i krzyżowano z angorą turecką. Pierwotnie persy znacznie odbiegały wyglądem od dzisiejszych- były wyższe, szczuplejsze, miały dłuższą kufę.
Przedstawiciele tej rasy byli hodowani na dworach królewskich. Na pierwszej wystawie kotów w londyńskim Crystal Palace w 1871 r. zrobiły furorę. Wtedy zaczęły także powstawać pierwsze kluby miłośników rasy. Na przełomie XIX i XX w. rasa pojawiła się pierwszy raz w Stanach Zjednoczonych, gdzie od razu zdobyła dużą popularność. Obecnie obie linie sporo się różnią. Persy amerykańskie charakteryzują się o bardziej spłaszczoną kufą – nos znajduje się na tej samej linii, co broda i czoło. Skrajnie brachycefaliczne persy przypominają z wyglądu pekińczyki, a ten typ persa nazywamy „peke-face”, natomiast typ europejski posiada pyszczek o bardziej naturalnej linii –tzw. „doll-face”. Hodowcy persów zbierali krytyczne uwagi za niehumanitarne uwydatnianie charakterystycznych cech kotów takich jak krótki pysk i bujne oraz miękkie futro. Na przestrzeni lat cofnięty nos i łzawiące oczy spowodowały zwiększenie skłonności na zapalenia układu oddechowego, a nawet trudności z jedzeniem. Obecnie w zalegalizowanych hodowlach krzyżuje się jedynie zdrowe osobniki, nie obciążone ryzykiem genetycznym.
- Persy to doskonale nadają się do felinoterapii. Ich potulne usposobienie, miłość do pieszczot i przyjemne w dotyku futro mają leczniczy wpływ na obcujących z nimi ludzi.
- Persy są niestety jednymi z najczęściej trafiających do schronisk kotów. Prawdopodobnie to wina mody i nieprzemyślanych decyzji nieodpowiedzialnych opiekunów. Decydujmy się na zakup pupila, jedynie wtedy, gdy przeanalizujemy wszelkie aspekty związane z jego posiadaniem.
- Persy nie od zawsze mają spłaszczone pyszczki. To bardzo stara rasa kotów, która kiedyś miała zupełnie inną budowę noska.
Kot perski – dla kogo?
Warto podkreślić, że persy to towarzyskie koty i do pełni szczęścia potrzebują innych osobników. Jeśli zatem jesteś osobą, która większość czasu spędza poza domem, kot perski nie będzie dla Ciebie dobrym wyborem. Są to zwierzęta wyjątkowo zrównoważone, rzadko zdarza im się spowodować szkody w mieszkaniu. Są usposobieniem wdzięku i elegancji. Sprawdzą się jako pierwsze koty dla amatorów, gdyż ich charakter nie należy do trudnych. Przeanalizujmy jednak nasze pokłady czasowe, jakie możemy przeznaczyć na pielęgnację, gdyż wymaga ona konsekwencji i regularności. Jego długa sierść i charakter decydują o tym, że jest to zdecydowanie kot niewychodzący. Do szczęścia wystarczy mu towarzystwo i zróżnicowane środowisko w obrębie mieszkania.
Autor
Redakcja RankingKarm.pl