Aktywność
Chęć do zabawy
Inteligencja
Łatwość szkolenia
Linienie
Kontakty z innymi psami
Kontakty z kotami
Kontakty z dziećmi
Seter szkocki to pies o niezwykle eleganckim wyglądzie. Jego łagodny temperament i inteligencja sprawiają, że rasa ta ma wielu wiernych fanów (choć w Polsce jest dosyć rzadka). Mimo to nie należy zapominać, że są to psy myśliwskie z silnym instynktem łowieckim. Co zatem warto o nich wiedzieć? I czy jest to pies dla każdego? Na te pytania i więcej, znajdziesz odpowiedzi w tym artykule!
Seter szkocki – wygląd i opis rasy
- Rozmiar: 62-66 cm
- Sierść: długa, gładka
- Długość życia: 10-12 lat
- Waga: 25,5-29,5 kg, w zależności od płci
Seter szkocki – wzorzec rasy
Seter szkocki (gordon) w klasyfikacji FCI należy do grupy VII (wyżły), sekcji 2.2 (setery), a jego numer wzorca to 6. Jak wszystkie setery, jest to pies o smukłej sylwetce, ale jednocześnie mocnej budowie kośćca.
Cechy psów z rodowodem:
- dość długa kufa,
- czaszka lekko zaokrąglona,
- stop wyraźny,
- szeroki, czarny nos,
- ciemne, piwne oczy,
- nisko osadzone, wiszące, cienkie uszy,
- długa szyja,
- głęboka klatka piersiowa,
- obficie owłosione łapy między palcami,
- ogon stosunkowo krótki i lekko szablasty.
Szkockie setery wyróżniają się piękną, lśniącą szatą i umaszczeniem. Włos u tych psów jest dość nietypowy - na głowie, przedniej stronie kończyn i końcach uszu jest krótki, a w pozostałych częściach ciała średniej długości. Ten drugi rodzaj jest u seterów gładki i przylegający do skóry. Oprócz tego, gordony posiadają frędzle w górnej części uszu i na tylnej części kończyn. Na ogonie sierść jest wydłużona, tworząc tzw. pióro - jej długość skraca się w kierunku końca ogona.
Barwa sierści zgodna z wzorcem rasy określana jest jako smoliście czarna. Uzupełnia ją podpalanie w kolorze kasztana (nad oczami, na bokach kufy, na podgardlu, na piersi, na kończynach i wokół odbytu). Dopuszczalne są czarne znaczenia pod żuchwą i wzdłuż palców oraz małe znaczenie na piersi w kolorze białym. Inne barwy we wzorcu rasy, jak i większe biały plamy, są niedopuszczalne.
Seter szkocki – charakter
Setery szkockie to łagodni i lojalni towarzysze. Są wyrozumiałe w stosunku do dzieci, dzięki czemu mogą stanowić prawdziwego przyjaciela całej rodziny. Nie lubią zostawać same i przywiązują się do swojego opiekuna. Oprócz tego jednak, jak u każdego psa myśliwskiego, występuje u nich silny instynkt łowiecki, dlatego towarzystwo kotów i innych małych zwierząt niekoniecznie będzie dla nich dobrym połączeniem. Dużo zależeć będzie tutaj od odpowiedniej socjalizacji małego szczeniaka.
Gordony zazwyczaj dobrze reagują na obce psy, zarówno tej samej rasy, jak i innych. Ciężej może być z obcymi ludźmi - cechuje je nieufność i z pewnością nie będą się garnąć do każdej napotkanej na ulicy osoby. Warto też zaznaczyć, że są to psy, które nie szczekają często.
Seter szkocki – długość życia
Setery szkockie osiągają zazwyczaj wiek standardowy dla psów tej wielkości. Podawana długość życia to 10 do 12 lat. Jak przy każdym zwierzęciu, wpływ na długie życie w zdrowiu ma prawidłowa opieka weterynaryjna i profilaktyka. Należy pamiętać o:
- regularnych wizytach u lekarza weterynarii,
- regularnych badaniach krwi oraz badaniach profilaktycznych,
- szczepieniach,
- odrobaczaniu,
- prawidłowo zbilansowanej diecie.
Seter szkocki – zdrowie
Tak jak i u innych ras, również u seterów występują pewne predyspozycje do chorób i problemów. Niektóre związane są po prostu z tym, że jest to duża rasa, a inne są charakterystyczne dla samych seterów. Do najczęstszych schorzeń, które mogą pojawić się u setera szkockiego należą:
- dysplazja stawów biodrowych i łokciowych - jest to przypadłość, która często pojawia się u dużych ras; ze względu na to, że jest to choroba dziedziczna, warto zwrócić uwagę na badania w tym kierunku u rodziców szczeniaka z hodowli (psy z dysplazją nie powinny być dopuszczane do rozrodu!),
- skręt żołądka - kolejna patologia, która wiąże się z wielkością rasy; aby jej zapobiec należy pilnować aby gordon odpoczął po posiłku,
- młodzieńcze zapalenie tkanki podskórnej (inaczej młodzieńcze głębokie zapalenie skóry) i atopowe zapalenie skóry - setery mają skłonności do problemów dermatologicznych, zarówno na tle zapalnym, jak i z powodu alergii.
Seter szkocki – pielęgnacja
Choć setery szkockie nie należą do najtrudniejszych ras w pielęgnacji, wciąż wymagają od właściciela większego zaangażowania, ze względu na swoją półdługą sierść. Konieczne jest wyczesywanie psa parę razy w tygodniu, aby pozbyć się martwych włosów, zapobiec filcowaniu oraz usunąć ewentualne “pamiątki” z leśnych spacerów. Ze względu na duże owłosienie między palcami, czasami polecane jest przycięcie tych włosów na tzw. kocią łapkę.
Ważnym aspektem pielęgancji seterów są ich uszy - ze względu na ich długość i charakterystyczne opadanie, mogą predysponować do ewentualnych infekcji ucha. Z tego względu należy regularnie je czyścić oraz obserwować. Szczególnym zagrożeniem będą tu kłosy, które w sezonie wiosenno-letnim mogą wbić się bardzo głęboko do małżowiny usznej i powodować olbrzymi ból oraz dyskomfort, a następnie wywoływać infekcje.
Seter szkocki – żywienie
Żywienie setera szkockiego może opierać się na karmach gotowych (suchych lub mokrych) bądź posiłkach przygotowanych przez właściciela w domu. Niezależnie od podjętego wyboru, dieta powinna być skonsultowana z lekarzem weterynarii, w celu dopasowania odpowiedniej dawki i rodzaju karmy.
U seterów ważne jest, aby ilość podawanej karmy była adekwatna do jego aktywności. Rasa ta ma skłonność do przybierania na wadze, dlatego dawka jedzenia powinna być dostosowana do zapotrzebowania energetycznego psa.
Seter szkocki – szkolenie i wychowanie
Setery szkockie to psy myśliwskie, dlatego ich szkolenie może być trudne dla osób, które nie miały wcześniej doświadczenia z wychowaniem psów. Generalnie zwierzęta te chętnie się uczą i są bardzo inteligentne, jednak wymagają dużego zaangażowania ze strony opiekuna. Mówi się, że jest to rasa uparta, choć w gruncie rzeczy łatka ta wynika z niezrozumienia potrzeb tych mądrych psów.
Jak w przypadku każdego psa, szczególnie istotny jest okres socjalizacji szczeniaka, który będzie rzutował na jego całe życie. To w tym czasie pies powinien nauczyć się obcowania z innymi psami i zwierzętami oraz obcymi ludźmi - jeśli tego zabraknie, w przyszłości pies może mieć z tym problemy.
Ostatnia kwestia, na którą warto zwrócić uwagę, to jak najszybsze nauczenie psa komendy przywołującej. To niezwykle ważne u każdego psa, jednak u psów myśliwskich wymaga szczególnej troski - nawiązanie silnej relacji z psem może być zbawienne, gdy instynkt łowiecki będzie próbował “wziąć górę”.
Seter szkocki – szczeniaki i hodowla
Decydując się na szczeniaka setera szkockiego, należy poważnie podejść do wyboru hodowli, z której będzie pochodzić pies. Powinna być to hodowla zarejestrowana w ZKwP lub FCI - tylko wtedy mamy pewność, że kupujemy psa z rodowodem.
Dlaczego to takie ważne? Niestety nie brakuje “pseudohodowli”, w których można dostać psa prawie za darmo lub w “okazyjnej” cenie, co niesie za sobą poważne ryzyko chorób genetycznych (w takich miejscach często występuje chów wsobny i brak badań psów przed dopuszczeniem ich do rozrodu), a często także obniżony dobrostan zwierząt.
Seter szkocki – cena
Ile kosztuje seter szkocki z rodowodem? Cena za szczeniaka to koszt od 2500 do nawet 5000 złotych. Choć jest to duża kwota, nie warto oszczędzać, poniewaz za rejestracją w ZKWP lub FCI idzie większa szansa na zdrowego szczeniaka, który wzrastał w odpowiednich dla niego warunkach.
Oczywiście istnieje także opcja adopcji gordona, jednak ze względu na względną rzadkość tej rasy w Polsce, znalezienie bezdomnego psa tej rasy lub chociażby “w typie” może nie być proste. Mimo to nie oznacza to, że adopcja setera szkockiego jest niemożliwa - istnieją również grupy, które zajmują się znajdywaniem domów dla bezdomnych psów konkretnych ras.
Seter szkocki – historia rasy, ciekawostki
Jak sama nazwa wskazuje, rasa powstała w Szkocji. Skąd jednak druga nazwa - gordon seter? Otóż osobą, która szczególnie przyczyniła się do rozwoju i usystematyzowania tej rasy, był lord Aleksander, który w swoim zamku Gordon posiadał hodowlę psów pracujących. Przed Aleksandrem psy te występowały w przeróżnych odmianach kolorystycznych - jednak to właśnie odmiana czarna podpalana była ulubioną Aleksandra.
- Wpływ na ostateczne ukształtowanie tej rasy miała także domieszka krwi rasy bloodhound, po której psy te mają między innymi charakterystyczne fafle.
- Ostateczny wzorzec gordon setera powstał w 1891 roku.
- Seter szkocki jest najmocniej zbudowany ze wszystkich seterów.
Seter szkocki – dla kogo?
Gordon seter to pies, który może być wspaniałym przyjacielem całej rodziny. Wymagać jednak będzie od swoich właścicieli dużej dawki ruchu, dlatego nie sprawdzi się dla osób, które nie lubią aktywności fizycznej i nie będą chętne na długie spacery czy uprawianie sportu z psem. Dodatkowo, ze względu na nieco trudniejszy w wychowaniu charakter, nie jest to raczej polecana rasa dla osób, które wcześniej nie miały do czynienia z psami.
Autor
Redakcja RankingKarm.pl
